Nos trę

Wszystko, o czym chcę pisać, po krótkiej chwili zastanowienia wydaje mi się banalne i żałosne. W czym problem?

Spokojnie, spokojnie, nie będę podchodzić do niczego psychologicznie, bo na psyche i takich tam to ja się nie znam. Najpierw chcę się zastanowić nad tym, co nie trąci, czyli co jest: a) oderwane i uniwersalne, lub b) zupełnie zewnętrzne. Niezależnie od wyboru którejkolwiek z tych dróg, to "coś" musi mieć c) formę, np. językową, oraz d) poziom.

a) Uniwersalizm i oderwanie. Potrzeba baśniowej osnowy przeżyć tkwi gdzieś w dorosłości i znana jej jest od dawien dawna (mainstreamowo rzucam na stół braci Grimm). Łaknienie baśniowości jest charakterystyczne dla młodych studentek, zaczytanych w komentarzach do kodeksu spółek handlowych. Można się z tym pogodzić, albo walczyć. Rycerz jest, ja macham chusteczką i nie narzekam :)

b) Zewnętrzność. Jak najdalej od prawdy i nieprawdy w której żyję każdego dnia, a jak najbliżej ram w których funkcjonuję. Istnieje tu jednak ryzyko"wymądrzania" i "chwalenia", które należy przecież omijać szerokim łukiem, ponieważ wypada być "dziewczyną z sąsiedztwa". Problem polega na tym, że z takim założeniem nie ma mowy o autentyczności - założenia z założenia (;]) rujnują autentyczność. W tym zagadnieniu ukrywa się mój piśmienniczy problem, z którym póki co zbywamy się milczeniem.

c) Język. Język to klucz, ale i kłódka. Osobiście wybieram tą drugą z jego funkcji. Chcę zamykać słoiki swoich przemyśleń i obwiązywać je jedwabną wstążką tak, aby nikt jej nie rozwiązał, ale żeby mimo wszystko się pobawił. A może ktoś odwiąże inaczej, niż zawiązałam?

d) Jeżeli o poziom sztuki wrażeń i obserwacji chodzi, per contrasto podkreślić pragnę kwestię pt. kicz:

KICZ prawdziwy. Kicz to: nie prawda. Kicz to stwarzanie pozorów: wartości, poglądów, wiedzy. Kicz to posługiwanie się pojęciami, hasłami, które gdzieś się usłyszało i się powtarza, żeby zabłysnąć, jednocześnie nie znając merytorycznej materii sprawy.

KICZ wg kiczowatych. Wg kiczowatych ludzi kicz to nie idealność, obrazek od dziadka, pani przy straganie, "serwus", wrażliwość i wiara w Boga. Naturalnie takie poglądy kiczowatych to Ultra Kicz, a to, co im śmierdzi kiczem jest życiem i prawdą (ŻiP).

Skutek tego wszystkiego jest m.in. taki, że nie jestem popularną blogerką i samej czasem nie chce mi się czytać własnych postów. Ale za to posłucham trochę muzyki. Ergo: jest sens sensu largo.

O innych skutkach nie wspomnę, bo musiałabym się przyznać do błędów, a radzą mi, że już dość przyznawań. I wracamy do sedna...

Wrócę jednak do pytania "w czym problem?", tzn. co zakłóca swobodę i autentyzm? Strach przed gafą! Skąd obawa przed gafą? Odpowiedź to imperatywy obaw w mojej głowie, wyklutych z uwag, względnie sugestii, podmiotów zewnętrznych. Niestety niekiedy ciężko się nie sugerować "życzliwym sarkazmem" i takimi tam, ale jakoś mi z tym niewygodnie i coraz częściej próbuję siadać po turecku a nie noga na nogę. Obserwuję wokół siebie takie ostrożne osoby jak ja i niesamowicie mnie one irytują. Tak, że cholera. Znam przyczyny, znam stan faktyczny; pozostaje znaleźć na to prochy (czyt. paragraf).